In gesprek met raadslid Diane Peters (PvdA)

"Iedereen moet mee kunnen doen!"

Diane Peters omschrijft haar aanpak als HDD. “Dat staat voor: wat is er aan de hand? Wat staat er onder druk? Wat kan ik doen?”

In juni dit jaar maakte Diane Peters haar entree in de gemeenteraad. “Hè, hè, eindelijk”, dacht ze toen het zover was. “Al sinds 2010 stond ik bij de verkiezingen op de kieslijst, maar meestal net niet verkiesbaar. Ik heb genoten van de installatie. De gemeenteraad en de burgemeester hebben er veel zorg aan besteed.”

Behalve PvdA-raadslid is de 60-jarige Diane Peters fulltime klantmanager schuldhulpverlening bij de gemeente Zevenaar. Ze is getrouwd, moeder van twee dochters en een zoon. “En oma van Viktor”, zegt ze trots.

Ze woont aan de rand van Didam, zo’n drie kilometer van de Greffelkamp waar ze opgroeide. Altijd dicht bij huis gebleven? “Ik ben een tijdje weggeweest. Toen ik in 1985 afstudeerde lag het werk niet voor het oprapen. Ik ben voor een 20-urige baan in de gezinsverzorging in Utrecht op kamers gaan wonen. Vier jaar met een paar meiden in huis, het was een prachtige tijd. Maar ik wist dat mijn toekomst in de Liemers lag. Ik ging samenwonen in Duiven en aan het werk in Zevenaar. Toen de kinderen kwamen zijn we naar Didam verhuisd.’’ 

Voor ze zich in 2007 aansloot bij de PvdA was ze in haar dorp actief. “Ik zat bij de Actiegroep Behoud Karakter Didam, een initiatief van Arnoud Steenbrugge. Met een groepje bespraken we de veranderingen. Het was de tijd dat er groots gebouwd werd: Meulenvelden, het gezondheidscentrum, appartementencomplexen. We wilden mensen ervan bewust maken wat die veranderingen betekenden. We wilden het groen in het dorp behouden. Marieke Ros was het creatieve brein van de actiegroep. We maakten foto’s en banners. We brachten het verhaal naar de politiek.’’

”Na een tijd besefte ik: als je echt iets wil samen met mensen die in dezelfde richting denken, dan moet je bij de politiek. Even heb ik aan het CDA gedacht, want opvattingen over leefbaarheid, gezin en gewone dingen die mensen nodig hebben, spraken me wel aan. Maar ik voelde me meer thuis bij de PvdA waar het vrije denken en van het pad af mogen wijken, meer inzat. Mijn moeder, die als voorzitter van de Plattelandsvrouwen actief en betrokken was bij de gemeenschap, vond het hartstikke leuk dat ik bij de PvdA ging.”

Nu ze in de raad zit mag ze aan de bak. ”Mensen kunnen van mij verwachten dat ik ga voor een goede omgeving waar het fijn vertoeven is. Ik wil dat iedereen mee moet kunnen doen, niemand mag buiten de boot vallen.”

Ze zit nog in de opstartfase, maar heeft al wel in de raad van zich laten horen. ”De eerste keer over het prikkelarme uurtje op de kermis. Daarna om een compliment aan Helder te geven, de partij die met een amendement een miljoen wist te reserveren voor een nieuw zwembad in Didam.” Ze wees erop dat iedereen het zwembad De Hoevert mist, ouders met hun kind voor zwemles naar elders moeten en verenigingen in zwaar weer zijn gekomen. 

Ook serieus is het derde onderwerp waarover ze het woord voerde: het actieplan energiearmoede. Dat gaat over ondersteuning aan verenigingen en andere organisaties die het door de hoge energiekosten moeilijk hebben. Ze pakt de nota er bij. “Belangrijke stukken tekst zijn geel gemarkeerd, in de zijlijn staan mijn opmerkingen en vragen.” Het is een onderwerp geheel in haar straatje. “Hiermee kan ik aan de slag met mijn HDD-aanpak.”