In gesprek met raadslid Dini Burgers (PvdA)

Als klein meisje had Dini Burgers (72) maar één droom: stewardess worden. Dat werd het niet. Na de ULO was ze onder meer office-manager, directiesecretaresse, teamcoördinator en manager bureauzaken. Vlieguren maakte ze genoeg, maar dan vooral als bestuurder. Noem een organisatie of club in haar woonplaats Kilder en de naam Dini Burgers valt. 

De EHBO, de ouderraad van de school, het kerkkoor, de dorpsraad, de parochie, PCI, sportvereniging Wilskracht, allemaal maakten ze gebruik van haar bestuurlijke kwaliteiten. Gewoon ‘even’ door Kilder fietsen is er daarom niet bij. Altijd komt Dini wel een bekende tegen. “Dan stap ik van de fiets en maak een praatje.” Want echt contact maken en mensen verbinden, tekenen haar karakter. Met een speciaal oog voor mensen die minder geluk hebben gehad in het leven. Niet voor niets is ze een PvdA’er in hart en nieren. 

Dini stapte in 1971 in het huwelijksbootje met Didammer Bennie, die nog steeds achter en naast haar staat. “Maar je moet niet de hele dag bij elkaar op de lip zitten. Je moet ook je eigen leven leiden. Natuurlijk, je kijkt nu meer terug dan vooruit. Ik heb een mooi leven. Ik heb m’n downs gehad maar ieder huisje heeft zijn kruisje.” 

De grootste tragedie in haar leven was in 1991 toen haar jongere zus Maria plotseling overleed na een aneurysma. “Ze was pas 37 jaar en liet twee kleine meisjes achter.” Het betekende voor Dini een grote verandering in haar leven. “Het zorgeloze was weg. Tegelijkertijd besef je wat echt waarde heeft in het leven. Ik ben blij met alle liefde die ik van iedereen om me heen krijg: man, kinderen, kleinkinderen en vrienden.”

Ze koestert haar twee zonen en vier kleinkinderen. Toen er kleinkinderen kwamen, werd de maandag ‘omadag’. “Dat waren geluksdagen.” Vol liefde praat ze over haar oudste oogappel Finn van 21. “Hij is transgender. Dat is heel speciaal om mee te maken. Toen hij vijftien was, is hij gestart met zijn transitie. Dat is een heel proces, ook voor zijn omgeving. Ik steun hem volledig, net als zijn ouders.” Finn treedt sinds twee jaar op in dragqueenshows in het westen van het land. “Dat lijkt dubbel, van meisje naar jongen en dan weer verkleden als vrouw. Ik ben met hem mee geweest naar zijn eerste dragqueenshow. Dan zie je dat hij helemaal gelukkig is. Dat andere mensen het niet snappen dat begrijp ik wel maar daar trek ik me niets van aan.” 

Vooruitstrevend is Dini altijd geweest. Ze heeft duidelijk een open instelling. “Ik ben katholiek, omdat ik in een katholieke wieg ben geboren. Was het een Joodse wieg geweest, dan had ik het Jodendom omarmd. Ik bewonder mensen die zich bewust ergens in verdiepen en een totaal andere keuze maken. Bijvoorbeeld om moslima te worden.” 

Op haar ‘oude’ dag doet ze alleen nog maar dingen die ze leuk vindt. Niet stilzitten. Sporten deed ze haar hele leven, nu fietst ze dagelijks op haar e-bike. “Ik val in de categorie bezige bij. Er moet altijd wel iets gebeuren, ik wil het leuk hebben, kunnen ouwehoeren.” Sinds vier jaar is ze daarom gastvrouw bij Schouwburg Amphion. Een kers op de taart. “Ik hou van de voorstellingen, ik ben echt gek op ballet.”