In gesprek met wethouder Ingrid Wolsing

Ze begint aan haar twaalfde jaar als wethouder en geniet nog steeds iedere dag van haar werk. Ingrid Wolsing (66) ziet het als haar missie om anderen te helpen. “Ik heb van huis uit meegekregen om te delen wat je hebt. Daarom ben ik de politiek ingegaan. Om het verschil te maken.”

Ingrid Wolsing groeide op boven de slagerij van haar ouders in Didam. Als ‘middenstandskind’ leerde ze de waarde van hard werken en verantwoordelijkheid nemen: “Dat heeft me gevormd.”

Ze besloot het eerst buiten de vertrouwde dorpsgrenzen te zoeken. Studeren aan de Sociale Academie in Den Haag bleek een cultuurshock. “Ik kwam ‘uut Diem’ en had nog nooit een stoplicht gezien. Ik reed daar dus gewoon door rood, haha.”

Den Haag werd een eenzaam jaar, Enschede beviel beter. Ingrid Wolsing studeerde onder andere bedrijfskunde en ging werken. Ze woonde achtereenvolgens in Tubbergen en Westervoort, tot ze 34 jaar geleden terugkeerde naar de Liemers. Ze woonde eerst in haar vertrouwde Didam, later in Beek.

Kinderopvang 

Haar laatste baan voordat ze de politiek in ging, was als bestuurder bij een kinderopvangorganisatie in Raalte. “Kinderopvang is een prachtige sector”, zegt ze. “De combinatie van zorg voor kinderen en de commerciële insteek sprak me aan. Je moet financieel gezond blijven, maar ook maatschappelijk iets betekenen. Ik mocht pionieren en nieuwe samenwerkingen opzetten.”

Die verbindende factor nam ze mee de politiek in. Ingrid Wolsing noemt zich sociaal-democraat in hart en nieren. Ze komt graag op voor de mensen die het minder hebben en streeft naar gelijke kansen. “Ik zoek altijd naar manieren om dingen beter en slimmer te kunnen doen. Niet alleen beleid maken, maar echt iets betekenen voor mensen. Ik sloot me aan bij de PvdA.”

Ze begon in de voormalige gemeente Didam als fractieassistent, zat acht jaar in de gemeenteraad van achtereenvolgens Didam en Montferland en werd wethouder. Wethouder was ze toen maar liefst acht jaar. Na een tussenperiode in de raad keerde ze drie jaar geleden terug als wethouder. “Er is wel wat veranderd. De samenleving is harder geworden, maar ik vind de politiek nog steeds fantastisch. Ik mag me inzetten voor anderen en samenwerken met veel jonge mensen. Daar geniet ik dagelijks van.”

Rasoptimist 

Haar optimisme blijft overeind. “Mijn vader was een rasoptimist. Zelfs met twee geamputeerde benen was hij de vrolijkste man ter wereld. Dat heb ik van hem meegekregen. Dat probeer ik ook over te brengen op andere mensen.”

Ze kijkt met trots naar de omgeving waarin ze woont en werkt. “Ik woon prachtig, stap de deur uit en sta meteen in het bos. Ik geniet van al het moois, maar weet dat het niet vanzelfsprekend is. Daarom ben ik lid van de Zwerfvuilbrigade en de Kiwanisclub, een organisatie die zich inzet voor kinderen.”

Naast haar drukke politieke bestaan draait bij Ingrid Wolsing alles om haar familie. Ze bezoekt regelmatig haar moeder die inmiddels 91 is. “Mijn moeder is trots op wat ik doe.”

Samen met haar man Floris heeft Ingrid zelf twee dochters, Anne (36) en Else (34) en vier kleinkinderen: Lara (7), Jip (5), Loek (3) en Floor (2). “Hoewel Floris en ik een drukke agenda hebben, is de vrijdagmiddag heilig. Dan passen we op de kleinkinderen. Genieten.”

En dan is er nog Gateau, het zwerfhondje uit Spanje. “We hebben altijd een zwak gehad voor dieren die een plek nodig hebben. Eerst een pup uit Frankrijk, nu Gateau. Katten komen hier zomaar aanlopen. Dieren horen bij ons. Maar we genieten ook van een goede Netflix-serie of een vakantie in Frankrijk. En ik brei heel graag. Allemaal momenten waarin ik de politiek even uit kan schakelen. Dat is soms ook lekker.”

Foto door: Robin Sommers.